Mieke (51) en Ruud (55) zijn getrouwd en ouders van 6 kinderen: Peer (25), Rinus (24), Marieke (22), Anneke (20), Willem (18) en Jan (15). Ook hebben ze katten, honden en paarden. Mieke werkt 16 uur in de gehandicaptenzorg en Ruud is full time tentenmaker. Ze zijn sinds 9 maanden een zorggezin en hebben al 3 BJ-jongeren in huis gehad.

Hun gezellig ingerichte huis staat midden in de polder, aan de rand van een klein Limburgs dorp, ver weg van de drukte van de stad. Er is weinig te beleven en het is een flink eind fietsen naar school of werk. Kortom: de perfecte locatie voor jongeren die wel wat ‘rust’ kunnen gebruiken. Zoals de 16-jarige Max die al een half jaar bij het gezin woont. Hij kwam van een PEL-traject in Frankrijk, maar was er nog niet klaar voor om weer in Den Bosch, zijn oude woonplaats, te gaan wonen. Max: “Dat wilde ik natuurlijk wel, maar ik zou misschien in de verleiding komen om weer te gaan blowen en verkeerde vrienden op te zoeken. Bij dit zorggezin kreeg ik de kans om eerst rustig aan mezelf te werken.”

Lang gekoesterde wens
Zorggezin worden was een lang gekoesterde wens van Mieke en Ruud. “Als we geen kinderen hadden gekregen, dan hadden we dit absoluut al véél eerder gedaan.” Inmiddels wonen 3 van hun kinderen zelfstandig. De rest mocht meebeslissen: gaan we wel of geen jongeren opvangen? Jan, de jongste, had in het begin wat twijfels. “Een vreemde in huis, ik wist niet wat ik moest verwachten. We hebben informatie gelezen en erover gepraat, toen vond ik het wel oké.” Mieke: “We zeiden tegen elkaar: we proberen het gewoon en als het niet klikt met een jongere, dan stoppen we ermee. Ik vind het belangrijk dat onze kinderen zien dat er ook jongeren zijn die minder geluk hebben gehad in hun leven. Maar natuurlijk niet ten koste van alles.”

Eentje erbij maakt geen verschil
Tot nu toe is het ze goed bevallen. Vader Ruud haalt zijn schouders op: “We hadden al een huis vol, eentje erbij maakt geen verschil meer. Oké, ze vechten wel eens met elkaar, maar echt ruzie maken doen ze eigenlijk nooit.” Als spil van het gezin steekt Mieke de meeste tijd in de verzorging en het welzijn van de kinderen. “Ik geniet vooral van de gezelligheid. Samen eten, samen praten, spelletjes doen, filmpje kijken. Een beetje verwennen hoort er natuurlijk ook bij.” Dochter Anneke vindt het vooral leerzaam: “We waren natuurlijk niks gewend. Op school en in het dorp ga je altijd met dezelfde vrienden om. Nu leer je ook andere jongeren kennen, hoe ze zijn, wat ze nodig hebben en hoe je met ze kunt omgaan.”

Allemaal even welkom
Het zorggezin heeft al 3 jongeren opgevangen, eentje voor 4 maanden, eentje tijdens de zomervakantie en eentje voor een half jaar. Mieke: “Met de één ging het natuurlijk wat makkelijker dan met de ander, maar dat was voor ons geen probleem. Ze waren allemaal even welkom en we hebben genoten van hun aanwezigheid. “De laatste was Max, dat was echt een limited edition. Een toegankelijke, open jongen, heel gezellig. Die had de knop in Frankrijk al omgezet, hij wilde ervoor gaan. We proberen in ieder kind een uitdaging te zien. Want je maakt van alles mee met ze en dat moet je ook niet te zwaar nemen. Een beetje humor kun je als gezin wel gebruiken”, lacht ze.

Frikadellen in de pan
Max is blij dat hij in dit zorggezin mocht wonen. Hij herinnert zich de frikadellen die Mieke bakte toen hij aankwam. Het ijs was gelijk gesmolten. “Daar had ik zo’n zin in, want die hadden ze niet in Frankrijk.” Hij vindt dat Mieke veel voor hem heeft gedaan. “Ik wilde gaan werken en ze kwam gelijk met een sollicitatieformulier van de bouwmarkt aanzetten. Ook heeft ze via haar familie een stage bij een stukadoorsbedrijf voor me geregeld.” Mieke: “Dat was maar een opstapje hoor, hij heeft het echt zelf gedaan. Ze waren daar super tevreden over hem. Het was mooi om te zien hoe hij vooruit ging. Heel knap gedaan.”

Gelijke behandeling
Mieke en Ruud vinden het belangrijk om de jongeren hetzelfde te behandelen als hun eigen kinderen. Mieke: “Gewoon meedoen met huishoudelijke klusjes, maar ook lootjes trekken met Sinterklaas, cadeautjes krijgen, mee naar oma enzovoort.” De opvoedstijl van het zorggezin en ook van BJ-begeleider Bas Schrurs sloot goed aan bij Max. “Ze gingen me niet dingen lopen verbieden of me dwingen. Het was meer van: ‘Jij bent de baas over je eigen leven, zeg maar wat je wil. Dan gaan we jou helpen om dat te bereiken. Ik wilde in de bouw werken en weer thuis kunnen wonen.  Dat is gelukt.” Mieke: “Eigenlijk is het alleen maar beter met je gegaan. Ik vond het alleen jammer dat je weer ging roken, maar dat was je eigen keuze. Gelukkig geen drugs, want daar ligt voor ons de grens.”

Uit de bubbel gekropen
Het zorggezin onderhoudt regelmatig contact met de ouders van de jongere. Zo ook met Yvon, de moeder van Max. Yvon vindt dat haar zoon met sprongen vooruit is gegaan. “Een jaar geleden zat hij nog in een bubbel van boosheid en agressie. Nu herken ik weer de lieve, zorgzame jongen die hij vroeger was. Dit zorggezin is heel goed voor hem geweest, ze hebben hem zo warm opgevangen. Alles wat hem dwars zat, heeft hij van zich af kunnen praten. Ook voor mij stond de deur altijd open.” Zelf is ze ook veranderd, vertelt ze, door de opvoedondersteuning die ze de afgelopen tijd kreeg van BJ: “Ik had last van schuldgevoel, waardoor ik Max teveel wilde pleasen, alles voor hem wilde regelen. Ik weet nu dat ik hem meer zélf moet laten oplossen.  En als er iets verkeerd gaat, proberen om anders te reageren, ook het positieve in te zien. Ik doe mijn best, al ben ik natuurlijk geen heilige.”

Weer naar huis
Max mocht de afgelopen maanden al in de weekends naar huis en in de zomer is hij met zijn moeder op vakantie geweest. Over een week mag hij definitief naar huis. Dan gaat hij weer bij zijn moeder en stiefvader in Den Bosch wonen. Moeder Yvon vindt het net zo spannend als Max, al heeft ze veel vertrouwen dat het gaat lukken. “We zullen in het begin vast wel tegen dingen aanlopen, daarom krijgen we ook nog een tijdje ambulante begeleiding van BJ. En het zorggezin houdt een bed vrij, voor als het even mis mocht gaan. Dat vind ik een fijn idee. Het belangrijkste is dat hij iets te doen heeft overdag. Max heeft al een nieuwe stageplek in Den Bosch gevonden en staat ingeschreven voor een mbo 2 bouwopleiding. Dus dat gaat wel goedkomen.”

Nog meer slaapkamers erbij
Het zorggezin zal de gezelligheid van Max zeker gaan missen. “We hopen af en toe te horen hoe het met je gaat,” zegt Mieke tegen Max. “Nee, ik zal je niet stalken hoor, hooguit proberen te klonen.” Het zorggezin is nu in afwachting van een nieuwe gast in huis. Ze hebben er zin in. Ondertussen is er achter het huis een verbouwing gaande. De wasruimte op de benedenverdieping was al omgebouwd tot slaapkamer en nu worden er nog 2 kamertjes bijgebouwd, zodat ze straks 3 jongeren tegelijk kunnen opgevangen. Mieke: “Ik zie mezelf dit nog wel doen tot mijn 70 e. Ik vind het heerlijk.” Dochter Anneke vindt dit werk ook echt bij haar moeder passen. Ze grapt: “Binnenkort zijn wij allemaal de deur uit, en dan? Ze heeft die BJ-jongeren gewoon nodig hoor. Wie moet ze anders de hele tijd bemoederen en plagen?”