Cheyenne (17) schreef een roman

Bijzonder Jeugdwerk stimuleert jongeren op allerlei manieren om hun talenten te ontwikkelen. Maar er zijn jongeren die helemaal niet aangespoord hoeven te worden. Cheyenne bijvoorbeeld. De havo-scholiere woonde tijdelijk in een behandelgroep in Helmond. In die periode is ze verslingerd geraakt aan het schrijven van verhalen. Iedere vrije minuut zat ze achter de laptop.

Geïnspireerd door misdaadseries op tv

Met het schrijven van haar roman ‘Dodelijk Verraad’ begon Cheyenne op haar 15e. Het boek is inmiddels uitgegeven bij uitgeverij Bookscout. Een spannende thriller voor tieners, maar liefst 194 pagina’s dik met een knap uitgewerkt plot. Inspiratie deed ze op door te kijken naar misdaadseries op tv.

Schrijven helpt me om rustig te worden

Als Cheyenne begint te vertellen over het schrijfproces, gaan haar ogen twinkelen. “Tijdens het schrijven beland ik in mijn eigen wereld, waarin ik dingen meemaak die ik anders nooit zou beleven. Schrijven helpt me ook om rustig te worden en me af te sluiten van drukte. Als ik het schrijven niet had, zou ik me veel meer afreageren op anderen. Het klinkt cliché, maar hierdoor kan ik dingen van me afschrijven.”

Mijn vrienden vinden het heel goed

Dat Cheyenne meer dan gemiddeld goed kon schrijven, werd twee jaar geleden opgemerkt door een CKV-lerares op school. Zij moedigde haar aan om ermee door te gaan. Zelf is ze altijd erg kritisch geweest op haar schrijfsels, maar door de positieve reacties durft ze de verhalen nu ook aan anderen te laten lezen. “Mijn vrienden vinden het heel goed, zeggen ze. Toch zou ik kritiek niet erg vinden, want ik wil heel graag beter worden.”

Het zit niet echt in de familie

Waar Cheyennes schrijfdrang vandaan komt, weet ze zelf ook niet. “Het zit niet echt in de familie. Op de basisschool schreef ik al kleine verhaaltjes, maar thuis gaf niemand iets om lezen of schrijven. Mijn vader zei altijd wel dat ik een grote fantasie had. Maar niemand heeft ooit gezegd dat het iets voorstelde wat ik deed. Ik bleef ermee doorgaan, gewoon omdat ik het leuk vond.”

Op eigen benen staan 

Inmiddels woont Cheyenne niet meer thuis. Haar moeder is 3 jaar geleden overleden en haar vader verblijft in een instelling. Op een tante na, heeft ze geen familieleden in de buurt. Haar persoonlijke ontwikkeling is in de knel gekomen door wat ze allemaal heeft meegemaakt. In de behandelgroep heeft ze haar leven weer voorzichtig kunnen oppakken. Ze leerde er omgaan met haar emoties en praktische vaardigheden om op eigen benen te staan.

In de huid van een ander kruipen

Schrijven over haar eigen leven, daar begint Cheyenne niet aan. Liever kruipt ze in de huid van verzonnen personages, hoewel ze daar soms ook iets van zichzelf in stopt. “Mijn inspiratie krijg ik vooral tijdens dromen en door wat ik overdag meemaak op school. Ik begin meestal gewoon te schrijven, dan verschijnt de rode draad vanzelf.”

Over de jeugdzorg

Cheyenne wil ook nog even haar mening kwijt over de jeugdzorg. “Ik hoop dat mensen snappen waarom behandelgroepen nodig zijn. Het is niet leuk voor jongeren om thuis weg te moeten, maar soms kan het niet anders. In het begin moest ik erg wennen, maar daarna voelde ik me echt op mijn gemak. Ik heb veel steun gehad aan de andere jongeren die op de groep woonden. We hadden allemaal veel meegemaakt, daardoor begrijp je elkaar. Meer dan een hulpverlener ooit zou kunnen.”