JEUGDZORG IN CORONATIJD

Hoe gaat het met… Janneke Wanten van het aanmeldteam?

Wie Janneke kent, weet dat haar glas altijd halfvol is. Een positivo dus, maar toch denkt ze dat corona op de langere termijn gaat zorgen voor een golf van aanmeldingen. “Het is nu nét iets te rustig. Normaal hebben we meer intakes in deze periode. Dit voelt als stilte voor de storm.”

“Natuurlijk zijn er gezinnen met wie het beter gaat in deze tijd, maar ik vermoed dat er méér gezinnen zijn met wie het juist slechter gaat. Soms pakt corona goed uit, zoals bij een gezin met een suïcidale dochter die gepest werd op school. Toen ze niet meer naar school hoefde, zag je dat de gedragsproblemen thuis afnamen. Er waren minder spanningen en daardoor kwam er meer rust in het gezin. Die effecten zijn helaas tijdelijk, want de scholen zijn alweer begonnen. Je hebt ook gezinnen die geen bemoeienis willen, terwijl er wel problemen zijn. Die schieten nu makkelijker onder de radar. In coronatijd, nu ambulant hulpverleners en jeugdbeschermers minder op huisbezoek komen, is er minder grip op die gezinnen. Ik zie het ook aan cliënten die bij ons op de wachtlijst staan, hoe de druk kan oplopen als mensen teveel op elkaars lip zitten. Ik probeer met ouders mee te denken en bespreek met de verwijzers wat we kunnen doen om zo’n gezin te stutten en te steunen.”

Janneke Wanten, aanmeldfunctionaris

Uithuisplaatsing voorkomen
“Op tijd hulp inschakelen als er gedragsproblemen zijn, is nog steeds de beste manier om een uithuisplaatsing te voorkomen. Hoe vaak heb ik niet gedacht bij een intake: wat jammer, als dit gezin eerder aan de bel had getrokken, dan hadden we zoveel ellende kunnen voorkomen. Ik snap wel dat veel verwijzers nu staan te popelen om weer naar gezinnen toe te kunnen. Ze hebben het gevoel de verbinding kwijt te raken. Beeldbellen kan voor even een aardig alternatief zijn, maar als je echt wil aansluiten bij een gezin, moet je elkaar toch in levende lijve zien. Die hele kleine signalen, de dynamiek tussen gezinsleden, de motivatie van een jongere, die ervaar je toch minder via een beeldscherm.”

Keuzevrijheid voor de cliënt
“Voor een intake vind ik beeldbellen trouwens best goed te doen. Als aanmeldfunctionaris doe ik nu veel intakegesprekken op deze manier, soms vanuit mijn eigen huis als dat zo uitkomt. Cliënten vinden dat geen probleem, het geeft ook verbondenheid in deze tijd, dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Voorheen vroegen we gezinnen altijd naar ons te komen voor een intake. Het was onze stellige overtuiging dat het beter was elkaar persoonlijk te ontmoeten. De laatste tijd zijn we daar wat anders over gaan denken. De meeste ambulante intakes doen we nu via beeldbellen en dat gaat eigenlijk best goed. Ik merk ook dat gezinnen zich vanuit hun vertrouwde huiskamer wat vrijer voelen om te praten. En voor veel gezinnen is het een voordeel dat ze niet hoeven te reizen. We geven ze nu de keuze: wil je beeldbellen of kom je liever naar ons? Het kan allebei. We hebben een grote ruimte waar we makkelijk anderhalve meter uit elkaar kunnen zitten. Ik merk dat gezinnen het prettig vinden om te mogen kiezen, ze ervaren dat als klantgericht. De intakes voor de behandelgroepen blijven we wel gewoon op locatie doen, omdat het daarbij echt gaat om de beleving. We vinden het belangrijk dat een jongere ziet waar hij komt te wonen en alvast kan kennismaken met de mensen. Een uithuisplaatsing is zo’n ingrijpende gebeurtenis voor een kind, we willen er alles aan doen dat de jongere zich welkom gaat voelen bij ons. Een eerste indruk kun je maar 1 keer maken.”

Janneke Wanten is naast aanmeldfunctionaris ook dialectisch gedragstherapeut (DGT) bij Bijzonder Jeugdwerk.