Ben (21): “Ik sta nu sterker in mijn schoenen dan ooit”

Waarom een zorggezin?
“Ik was 18 toen PEL was afgelopen. Frankrijk is super geweest voor mij. Ik heb veel nagedacht over mijn toekomst en heb er leren werken. Maar terug in Nederland moet je laten zien dat je het vol kunt houden. Ik had nog geen diploma of iets. Naar huis was geen optie, want dan kom je weer in het oude circuit terecht. Daarom ben ik in een Brabants zorggezin geplaatst.”

Hoe was het om weer te moeten verhuizen?
“In het begin vond ik het niet leuk. Ik dacht: ‘Moet ik nu alweer nieuwe mensen leren kennen? Zijn ze te vertrouwen?’ Mijn begeleider van Bijzonder Jeugdwerk zei dat ik het ook als een kans kon zien. Bij het gezin, een echtpaar met een zoon van 17, kreeg ik een hele warme ontvangst. Aardige mensen. Ik had al zoveel mensenkennis opgedaan, dat ik snel wist dat ’t met die mensen wel goed zat. Ook hun outdoor bedrijf sprak me aan, werken in de natuur, een stukje horeca. Ik ben al op de tweede dag mee gaan helpen. Alles beter dan me lopen vervelen.”

Wat wilde je met je toekomst?
“Ik wilde in ieder geval niet eindigen zoals mijn vader: in de criminaliteit. Op Vreekwijk had ik bijna een koksdiploma gehaald, maar toch wilde ik niet verder in de horeca. Te onrustig voor mij. Ik wist nog niet precies wat dan wel. De eerste weken in het gezin gedroeg ik me netjes, maar na een poosje ging het mis. De zoon van het gezin, net iets jonger dan ik, ging me vertellen wat ik moest doen. Dat pikte ik niet en ik ging hem bijna te lijf. Zijn vader heeft me toen heel duidelijk gemaakt dat fysiek geweld niet is toegestaan. Ik was boos en dacht: “Leuk die mensen die je willen helpen, maar het zijn toch je ouders niet. Ik ben in die periode ook weggelopen. Ging ik naar Helmond, naar mijn oude maatjes. Gamen, zuipen en nachten niet slapen. Na een week was ik kapot en heb ik mijn zorgvader gebeld. Die kwam me halen, midden in de nacht.”

Hoe reageerde hij?
“Heel anders dan ik had verwacht. Hij was ongerust en emotioneel toen hij zag hoe slecht het met me ging. Mijn zorgouders gaven me toch weer een nieuwe kans. Ik merkte toen dat die mensen echt om mij gaven,
heel bijzonder was dat. Tijdens het werken op hun bedrijf, ontdekte ik dat de groenvoorziening beter bij me paste dan de horeca. Mijn zorgouders hebben me toen geholpen om op de hoveniersopleiding van Helicon te komen. Die opleiding was heel zwaar, in het begin lukt het niet. Al die Latijnse plantennamen, ik smeet de boeken door de kamer. Mijn zorgouders hebben me er doorheen gesleept. Ze leerden me omgaan met een agenda. En ze maakten een memory-spel waardoor ik de Latijnse namen beter kon onthouden. Na een tijdje haalde ik zelfs tienen.”

Wat heeft dit zorggezin voor jou betekend?
“Heel veel. Op allerlei manieren. Als kind lag ik nachtenlang verkrampt in bed als mijn ouders ruzie hadden. Ik wist niet eens dat je ook een normaal gezinsleven kunt hebben, met ouders die gek op elkaar zijn, waarin wordt geknuffeld en gestoeid. Wat ik heel bijzonder vond, was dat ze met zijn drieën meegingen naar de ouderavonden van school. Ongekend! Dat zal me altijd bijblijven. Net als de reactie van mijn zorgvader toen hij me die nacht in Helmond kwam oppikken.”

Wat heb je bereikt door het zorggezin?
“In de twee jaar bij het zorggezin heb ik mijn hoveniersdiploma gehaald en mijn rijbewijs. Helaas was er niet veel werk in de hovenierswereld, daarom heb ik bij een kippenboer gesolliciteerd. Dat werk bevalt me goed. Ik woon nu al een tijdje zelfstandig. Mijn zorgouders vinden dat ik heel trots op mezelf mag zijn: ik heb een diploma gehaald, een leuke baan, een eigen huis, een auto voor de deur en een lieve vriendin met wie ik samenwoon. Ik ben relaxed, maak mijn eigen keuzes. Mijn zorgouders ben ik dankbaar om wat ze voor me hebben gedaan. Ik kom er nog een paar keer per week, want hun steun is heel belangrijk voor me. Ik zie hen als een soort tweede ouders. Ik weet zeker dat het heel anders met me was afgelopen als ik daar niet had gewoond.”

Ben je veranderd?
“Vroeger was ik altijd boos. ‘Waarom is dit mij overkomen?’ dacht ik toen. Ik kon niet tegen onrecht. Dan maakte ik alles kapot wat in mijn buurt kwam. Die boosheid is weg, ik kan me niet eens meer voorstellen dat ik me zo zou gedragen. Ik heb weer contact met mijn ouders, vooral met mijn moeder. Het verleden kan ik laten voor wat het is. Ik sta nu sterker in mijn schoenen dan ooit.”

Meer ervaringen van jongeren: Patrycja, Stan
Meer ervaringen van (zorg)ouders : Frank en Aletty Schilders, Sonja en Jan Homan
Meer weten over zorggezinnen of aanmelden? Klik hier
Misschien zelf een zorggezin worden? Klik hier